Teksty Zoharu

Teksty Zoharu podają dokładny opis ciała Boga zwanego „Najstarszy Dni”, składającego się z części Męskiej i Żeńskiej.

Księga Hadra Zuta Odisa wersety 31 – 73 (Małe święte uwielbienie).

„Czaszka. Górna czaszka jest biała. W niej nie ma ani początku , ani końca. Pusta rzecz na soki jest wydłużona i przeznaczona do spływania. Z tej pustej rzeczy na sok białej czaszki każdego dnia spada rosa do małego oblicza. I głowa jego jest napełnia i z małego oblicza spada na pole jabłek (lub miechów). I całe pole jabłek spływa ową rosą. Stary Święty jest tajemniczy i ukryty. A górna mądrość ukryta jest w czaszce, którą znaleziono (którą widać) i od tej do tej nie ma Najstarszy nie jest otwarty (tzn. nie ma widocznego przejścia). A głowa nie jest dla siebie (lub nie jest sama), ponieważ jest najstarszą częścią (lub głową) całej głowy. Górna mądrość jest w głowie. Jest ukryta i zwana jest górnym mózgiem, ukrytym mózgiem, który łagodzi i jest spokojny. I nie ma syna (człowieczego), który by go nie znał( tzn. nie jest dla nikogo zrozumiały). Wydrążone są trzy głowy: jedna w drugiej i ta nad inną. Jedna głowa jest mądrością: jest zakryta tym co jest przykryte. Mądrość ta jest ukryta, jest najwyższą ze wszystkich głów innych mądrości. Górna głowa jest „Najstarszym Dni”, najbardziej ukrytym z ukrytych. Jest górną częścią całej głowy, głowy, która nie jest (zwykłą) głową i jest nieznana.

Dlatego też „Najstarszy Dni” nazywany jest NICOŚCIĄ. I wszystkie owe włosy, i wszystkie owe sznury z mózgu są ukryte i gładkie w pojemniku.

A szyi nie widać do końca [….] Nie ma ścieżki, którą spływałaby w miejscu oddzielenia włosów od mózgu [....] I ze ścieżki tej wypływają wszystkie pozostałe ścieżki, które zwisają z małego oblicza.

„Najstarszy Dni” miał dwie czaszki jedną nad drugą, obie otoczone były czaszką zewnętrzną.

Górna czaszka zawierała górny mózg, na którym destylowano rosę, mózg dolna zawiera niebiański olej. „Najstarszy Dni” miał czworo oczu, jedno z nich błyszczało do środka, troje innych ie świeciło swoim światłem: patrząc od lewej do prawej wydawał są kolejno czarne, żółte i czerwone. Jak przystało na „Najstarszego” miał on obszerną brodę w 13 różnych kształtach: wyglądało to tak , jakby włosy wyrastały mu z twarzy i z powrotem w twarz wrastały. Włosy były miękkie, przepływał przez nie Olej Święty.

Charakterystyczną cechą małego oblicza bł jego twarda czaszka, w której po jednej stronie pojawiał się ogień, a po drugiej stronie powietrze: ponadto wypluwał delikatnie powietrze z jednej strony i delikatny płomień z drugiej strony. Olej spływał z górnej czaszki do dolnej i zmieniał tam barwę z białej na czerwoną. Wokół twardej czaszki ułożony był dolny mózg, przez który destylowała się wypełniająca go codziennie rosa. Tym co w rezultacie skapywało, była manna. Zbierała się u dołu w jądrach i odsysano ją przez penisa.”

Kabała podaje niewiele szczegółów na temat Żeńskiej części „Najstarszego Dni”; „miała ona wielobarwne włosy, które jednak na końcu wszystkie przechodziły w złoty kolor i splatały się w jeden sznur prowadzący do górnej czaszki. W każdy szabat „Najstarszego Dni” zapadał w trans”

Literatura: Joseph Blumrich „ Kosmiczne pojazdy Ezechiela” Łódź 1993