Wierzenia, religie

 

"Środa popielcowa"
Zbliża się środa popielcowa. Rozumiem, że warto iść w ten dzień

do kościoła by usłyszeć zaklęcie powstaniu z prochu.
Jonasz

Odpowiedz  eljasz

temat jest omówiony w drugiej części wykładu. W skrócie

chodzi o przemiany prochu, o którym piszę w temacie Mąka,

gdyż przy każdym cyklu rocznym nabywasz nowego prochu i

trzeba go przerobić na odpowiednią energię życiową. W żadnym

wypadku te słowa nie powinny dotyczyć zjawiska śmierci lub

programowania jej, choć niestety są w ten sposób traktowane.'

Mezoamerykański Model Kosmosu

W mezoamerykańskim modelu kosmosu centralne miejsce

zajmuje ziemia, nad którą jest niebo, składające się z wielu

warstw najczęściej trzynastu, ułożonych jedna na drugiej; a pod

nią również wielowarstwowe podziemie zwykle

dziesięciopiętrowe. wszystkie trzy zasadnicze poziomy - ziemski,

niebiański i podziemny - mają stronę wsch., płn., zach. i płd.,

przy czym każda z nich oznaczona jest innym kolorem czasem

jako stronę piątą traktuje się, i odpowiednio oznacza, centrum

kosmosu. w poszczególnych stronach ¦wiata przebywają istoty

nadludzkie i/lub rosną drzewa, podtrzymujące - jak niektóre

bóstwa - niebo, a czasem także zmarli ludzie.  Rekonstrukcja

typowego dla mezoamerykańskich kultur obrazu kosmosu,

dokonana przez mezoamerykanistów, nadaje mu kształt dwóch

piramid jedna z nich, mniejsza, jest odwrócona do góry nogami,

których podstawy są złączone. Miejsce złączenia to ziemia,

większa piramida - niebo, a mniejsza, odwrócona - podziemie.
Słońce o świcie rozpoczyna wspinaczkę po wschodnich

stopniach niebiańskiej piramidy, by w południe osiągnąć jej

szczyt zenit, a następnie zejść po zachodnich schodach na

ziemię. ów moment zachód słońca stanowi jednocześnie

początek wędrówki najjaśniejszego niebiańskiego światła po

zachodnich stopniach piramidy podziemnej. o północy słońce

osiąga jej szczyt nadir, po czym kontynuuje podróż po

stopniach wschodnich, ku ziemi. poszczególne stopnie schodów

odpowiadają trzynastu bogom godzin dziennych i dziewięciu

bogom godzin nocnych. słońce włada środkową godziną

dzienna siódmą, a bóg śmierci -środkową godziną nocną piątą.

według tej interpretacji, istniało w mezoamerykańskim modelu

kosmosu właściwie tylko siedem warstw niebiańskich i pięć

pięter podziemnych. niebo i jego uosobione moce symbolizują

światło i dobro ciepło, urodzaj,życie itp., podziemie - ciemność i

zło zimno, głód, choroby,śmierć itd.. niebo i podziemie

pozostają do siebie w opozycji, podobnie jak reprezentujące je

bóstwa. te przeciwstawne siły prowadzą ze sobą nieustanną

walkę. Spośród wszystkich mezoamerykańskich zaświatów

najbardziej wyraziście zostały w mitach przedstawione miejsca

pobytu zmarłych. wspólne wyobrażeniom tego rodzaju jest

przekonanie,że jakość dalszej egzystencji ludzi w zaświatach

zależy głównie od okoliczności przyczyn zgonu iże do pewnych

krain śmierci wiedzie droga najeżona trudnościami, w których

pokonaniu, lub w pokonaniu jednej z przeszkód zwykle rzeki,

potrzebna jest pomoc psa. ważną pozycję w mitologiach

mezoamerykańskich zajmują też miejsca pochodzenia

poszczególnych ludów. jakkolwiek nie są one zazwyczaj

wyłącznie wytworem wyobraźni, realne fakty bywają w ich

opisach tak ściśle splecione z mitycznymi,że ich identyfikacja

jest niekiedy bardzo trudna.  Majańskie koncepcje kosmosu są

bardzo zróżnicowane. niebo, rysowane w kodeksach w formie

pasa podzielonego na segmenty, z których każdy zawiera

symbol gwiazdy, konstelacji lub planety, może mieć kształt

olbrzymiego domu, zbudowanego np. - jak w wyobrażeniu

majów jukatańskich - z iguan, albo składać się ze stref,

najczęściej trzynastu, ułożonych warstwowo lub tworzących

sześciostopniową piramidę na każdym poziomie dwa stopnie z

platformą trzynasty stopień na siódmym, najwyższym poziomie.

pod zasadniczo ludzkim światem - ziemią, znajduje się

najczęściej dziewięć podziemnych pięter lub regionów. Każdemu

niebiańskiemu stopniowi przypisany jest jeden z oxlahuntiku

trzynastu bogów, którym pod ziemią odpowiadają blontiku

dziewięciu bogów, porywacze niebiańskiego węża symbolu wód,

płodności, kosmicznej zasady życia. zarówno w niebie,

podtrzymywanym przez czterech bogów zwanych bacabami, jak

i w podziemiu przebywa wiele istot nadludzkich; dobre

mieszkają zazwyczaj w wyższych rejonach kosmosu, złe - w

niższych. tak, jak przed wiekami, współcześni Majowie na

jukatanie wierzą,że na różnych piętrach nieba mają swe siedziby

bóstwa troszczące się o dobro człowieka, tj. przede wszystkim o

urodzaj, np. odpowiadający azteckim tlalokom tlalocan

chakowie, którzy leją wodę deszczową ze wszystkich czterech

stron świata, oznaczonych różnymi kolorami. ale Majowie tzotził

ze stanu chiapas meksyk sa innego zdania; trzynastu

niebiańskich bogów, przybierających postacie zwierząt, takich

jak jaguar czy jastrząb, to złe istoty.   W krainachśmierci,

których lokalizacja nie zawsze jest jasno określona, zmarłym

wiedzie się dobrze albo częściej źle, jak w mitnalu majów

jukatańskich czy w xibalba majów quiche, którym u tzotzilów

odpowiada olontuc. wszystkie zaświaty - szerzej: poziomy

kosmosu - łączy axis mundi w postaci ogromnego drzewa

yaxche ceiba pentandra, nazywanego wielką matkę seibę. jego

korzenie sięgają podziemia, a konary - poszczególnych stopni

nieba. niektórzy współcześni Majowie wierzą,że po korzeniach

owej seiby ich przodkowie wspinają się, a następnie po pniu i

konarach wchodzą do najwyższego nieba.   Według azteckiej

kosmologii, nad centralnie położoną ziemię piętrzą się kolejne

nieba trzynaście, dwanaście lub dziewięć, oznaczane w

kodeksach paskami w trzech kolorach - czerwonym,żółtym i

niebieskim, na których a czasem pod nimi widnieją symbole

gwiazd i mieszkających tam bóstw. podziemie jest także złożone

z pięter lub rejonów. najwyższy poziom kosmosu stanowi

omeyocan czasem umieszczany jest nad nim jeszcze -

tamoanchan, najniższy - itzmictlan apochcalocan mictlan
Pewne obszary kosmosu odgrywające w mitologii azteckiej

ważną rolę są związane z określonymi stronami świata

aztekowie wyróżniali pięć stron, jako piątą- centrum, które

kojarzy się ponadto z różnymi barwami, bóstwami i drzewami

drzewo na wschodzie owocuje drogimi, niebiesko-zielonymi

kamieniami, będącymi symbolem życiodajnej wody, na północy

jest ono kolczaste, pomalowane w połowie na zielono, w

połowie na niebiesko, na zachodzie kwitnie jak kukurydza, a na

południu ma czerwone kolce.  Niebo słońca, in ichan tonatiuh

ilnuicac, ma wyraźnie wyróżnione części - wschodnią i

zachodnią. na zachodzie znajduje się też cin-calco, na północy -

mictlan, a ze wschodem bywa zwykle kojarzony tlalocan. we

wspomnianych zaświatach przebywają nie tylko bóstwa, ale

także zmarli ludzie. specjalny rodzaj krain mitycznych stanowią

miejsca ważnych zdarzeń, np. tzw. miejsca pochodzenia aztlan,

tamoanchan, chicomoztoc, colhuacan czy huehuetlapallan. za

szczególnie interesujący przypadek, należący do tej kategorii

można uznać - przyjąwszy za słuszną określoną interpretację -

tlapallan miejsce czerwonego, dokąd zmierzał ce acatl topiltzin

quetzalcoatl po opuszczeniu tolteckiej metropolii tollan dziś:

tulą, i gdzie - według jednej z wersji opowieści o jego odejściu -

ów toltecki król-kapłan miał wstąpić w ogień, a następnie

pojawić się na niebie jako gwiazda zaranna.  Zarówno ta, jak i

pozostałe wersje wspomnianej legendy pozwalają tlapallan

kojarzyć z jakimś krajem na wschodnim krańcu azteckiegoświata

u azteków czerwień jest przede wszystkim kolorem wschodu, tj.

nad zatoką meksykańską, na terenie obecnego stanu veracruz

lub na położonym jeszcze dalej na wschód północnym

jukatanie. ponadto w grę wchodzi jeszcze huehuetlapallan stary

tlapallan, legendarne miejsce pochodzenia tolteków, które mieli

oni opuścić przed założeniem tollan. jednakże, zdaniem

niektórych badaczy, w przypadku odejścia quetzalcoatla nie

chodzi o realne miejsce na ziemi; właściwa, pełna,

udokumentowana zresztą źródłowo nazwa celu jego podróży

brzmi tlillan tlapallan miejsce czarnego i czerwonego, co należy

rozumieć: miejsce malowanych kodeksów i zawartej w nich

wiedzy, czyli sfera myśli, mądrości, refleksji nad sprawami

wyższej natury lub - w skrajnie idealistycznej interpretacji,

czyniącej z quetzalcoatla twórcę najwyższych wartości

duchowych dawnego meksyku - sfera czystego ducha,

przeciwstawionego materii.  Według tarasków, niebo, ziemia i

podziemie to poziomy kosmosu o jednakowej ważności. na

wszystkich trzech poziomach wyróżnia się pięć stron świata

piąta - centrum, każdą z nich wiążąc z innym bóstwem i

kolorem. niebo, czyli auandaro, zamieszkane jest przez bóstwa

jawiące się jako ciała niebieskie i ptaki; ziemia, tj. świat o

nazwie echerendo - przez bóstwa mające wygląd ludzi i

zwierząt. postacie ludzkie i zwierzęce mają także boscy

mieszkańcy podziemia zwanego cumiechucuaro, gdzie - oprócz

bóstw - przebywają zmarli ludzie. inne krainy śmierci to

patzcuaro i uarichao.  Wśród mezoamerykańskich wyobrażeń o

zaświatach, totonackie wyróżnia przede wszystkim brak pełnej

przeszkód drogi do krainy śmierci; zmarli są tu po prostu

zabierani przez różne istoty nadludzkie, co może być efektem

wpływów chrześcijańskich. z drugiej strony istnieje wiele

podobieństw między wyobrażeniami totonaków i innych ludów

mezoameryki; np. topielców, którzy powinni być pogrzebani w

pobliżu wody, tam gdzie znaleziono zwłoki, zabiera odpowiednik

azteckiego tlaloka tlalocan, stary grom, utożsamiany z Janem

Chrzcicielem, do swych posiadłości na wschodzie, gdzie mają

dla niego pracować. do krainy bogów na wschodzie trafiają

również znachorzy, muzycy i tancerze. kobiety zmarłe przy

porodzie wstępują do nieba w postaci białych chmur, które wiatr

goni przed deszczem in ichan tonatiuh hhuicac, cumiechucuaro.

mordercy, których zabiera diabeł, utożsamiony z dawnym

bogiem podziemia, zamieniają się w morowe powietrze. zmarłe

dzieci sprowadza do wschodniej krainy bogini aktisini i otacza

opieka aż do ich ponownego narodzenia cincalco.  />Wschód

jest stroną świata, w której przebywają wszystkie najważniejsze

bóstwa, m.in. bóstwa stwórcze, a także inne znaczace istoty, np.

pająk. mieszka on we włościach bogów-stwóców, gdzie pomaga

natsfni w formowaniu płodów, a babkom wyjaśnia za

pośrednictwem snów, jak się robi noworodkom pępek.  Stałą

siedzibą złych duchów jest podziemie, ale zwykle przebywają

one, z panem podziemia na czele, w pobliżu siedzib ludzkich -

zagrażając
 nieustannie, zwłaszcza biednym totonakom chorobami, a w

nocy, gdy ludzie śpią, próbują zawładnąć ich duszami. w

podziemiu, gdzie - jak na ziemi - istnieją pola

kukurydzy,świątynie, a nawet różnego rodzaju rozrywki -

przebywają także ludzie zmarli zwykłą śmiercią, wiodąc życie

podobne do ziemskiego. spędziwszy tam jakiś czas, rodzą się na

nowo w innym ciele i w innej miejscowości. do najbardziej

oryginalnych mezoamerykańskich idei należy mistecka koncepcja

raju wielkiej pary bóstw stwórczych i rodzicielskich o wspólnym

imieniu jeden jeleń. para ta spowodowała,że z ogromnej skały

wytrysnęła woda, a następnie pobudowała na owej skale

pałace, które służyły jej jako ziemska siedziba. największy z

pałaców podpierał niebo, ponadto był w nim przechowywany

miedziany topór. wszystkie razem stanowiły rodzaj raju i miejsca

obfitości. miało się tu też znajdować drzewo pochodzenia

Misteków. w kodeksach jest ono przedstawiane jako wyrosłe z

głowy kobiety lub raczej jako kobieta, której głowa spoczywa na

ziemi, ciało-pień wznosi się prosto do góy, a spomiędzy jej

rozłożonych nóg-konarów wychodzą małe nagie postacie

ludzkie - przodkowie Misteków. Mistekowie wierzyli,że zarówno

skała z pałacami, jak i drzewo pochodzenia znajdowały się w

pobliżu miejscowości apoala stan oaxaca, meksyk. Indianie

otomi świat zmarłych i północną stronę świata określają ta sama

nazwą - ayonanyey mictlan. nie wszystkich jednak czeka po

śmierci ten sam los. ci, którzy zginęli od pioruna, utopili się,

zostali zamordowani, zmarli przy porodzie lub z powodu jakiejś

choroby wiązanej z muye panem deszczu, odpowiednikiem

azteckiego tlaloka tlalocan, stają się maxi zamiataczami, małymi

bóstwami będącymi na usługach muye. grzebie się ich z miotłą

w ręce, odtąd bowiem do ich obowiązków należy przygotowanie

drogi ulewnym deszczom przez zamiatanie. maxi są więc

uosobieniem wiatrów poprzedzających deszcze.
2008-04-02 19:27:33'

Hinduizm.

autor: Karolina Villemo
 źródła: Internet,  Człowiek poszukuje Boga ,  Religie dla

żołtodziobów B.Toropov, L.Bucles i  Krótkie wprowadzenie.

Hidnuizm  K. Knott   zaniechanie metod gwałtu jest pierwszym i

ostatnim artykułem mojej wiary  Mahatma Gandhi Niniejszy

artykuł ma na celu zaprezentowanie podstawowych (!)

wiadomości na temat hinduimzu. Z góry przepraszam za

wszystkie błędy, nieścisłości i przeinaczenia.
WPROWADZENIE Hinduizm, czyli santana dharma [wieczna

prawo, porządek] jak określają go wierni, jest zbiorem ludno

powiązanych wierzeń, które łączy powszechnie uznany zbiór

świętych pism. Hinduizm jest sposobem życia duchowego jego

wyznawców. Hinduizm propaguje kult zwierząt, na przykład

pawi i krów. Nie można ich jeść, ani zabijać... Hinduizm wciąż

się zmienia. Wchłania i przyswaja obce idee. Poza tym jest

religią bardzo tolerancyjną.
Większość znanych nam dzisiaj religii powstało za sprawą

konkretnego wydarzenia, lub człowieka, którego życie i

nauczanie zdobyło sobie zwolenników, na przykład Budda,

Jezus, Mahomet. Inaczej jest z hinduizmem. Nie można

stwierdzić na pewno, jak i kiedy powstał. Dlatego też, jego

wierni uważają,że jest religią wieczną i będzie istnieć zawsze.

Uczeni natomiast sądzą,że pojawił się jakieś 3500 lat temu z

wpływów kultury Ariów i ludności tubylczych. Ariowie najechali z

zachodu dzisiejszy półwysep indyjski o rozwiniętej już kulturze.

Nie chcieli jednak wytępić duchowego dziedzictwa podbijanych

ludów. Ariowie czcili brahmana, palili ogniska, śpiewali pieśni i

oddawali cześć zmarłym. Ludność miejscowa wcześniej czciła

Wielką Matkę. Hinduizm wyznaje dzisiaj około 650 mln ludzi

mieszkających w większości w Indiach, ale także w Pakistanie,

Sri Lance, w Indonezji na Bali, w Myanmar (Birma), także w

Trynidadzie w Ameryce Południowej.    System kastowy (warna

- barwa) obowiązuje w religii i życiu społecznym.

Najobszerniejsze kasty: bramini (białe szaty) - duchowni,

kszatrijowie (czerwień) - rządzący i wojownicy, waiśjowie -

handlarze i chłopi,śudrowie (żółty) - robotnicy, pariasi -

nietykalni. Prawo obowiązywało w obrębie kast. W nich

dziedziczyło się i zawierało związki małżeńskie. Zgodnie z

tradycja, członkowie konkretnej warny maja przypisane nie tylko

określone obowiązki i sposoby zachowania co wolno im jeść,

kto ma to jedzenie przygotować, jakiego koloru ubrania mogą

nosić, jak wiązać dhoti (sztuka białej bawełny owinięta wokół

bioder mężczyzny, noszona zamiast spodni) ale także

ograniczenia kontaktów miedzy nimi.
W hinduizmie ważnym pojęciem jesy dharma - wieczny

porządek wieczne prawo. Ogarnia ono całą sferę religii i

moralności. Pokazuje słuszny sposób życia i myślenia.

Wypełnianie dharmy prowadzi do zbawienia. Całą sferę

moralności oraz obrządków religijnych, których wypełnienie

prowadzi do zbawienia. Łączy się dharmą stanów społecznych

(warna) oraz stadiów życia (asrama), czyli regułami życia,

obowiązującymi w danym stanie społecznym i wieku.
Reinkarnacja to jedna z najważniejszych doktryn religii

hinduistycznej. Do osiągnięcia oświecenia pomocne są cztery

jogi (dyscypliny) : bhaktijoga, karmajoga, radżajogam hatha-

joga. Cykl powtarzających się reinkarnacji, koło życia i śmierci to

samsara, napędzana przez karmę, czyli siłę wyższą. Ascei

poprzez umartwianie się chcą wyrwać się z koła i osiągnąć

oświecenie. Dążenie do zbawienia odbywa się na mocy prawa

mówiącego,że każdy czyn wywołuje skutek, który jest określony

wartością moralną tego czynu (prawo karmana). Konsekwencją

jest to, iż trzeba doświadczyć skutków własnych działań nie

tylko w postaci miłych i złych przeżyć w tym życiu, ale także w

następnym. Pokonanie prawa karmana i uwolnienie się od

samsary może odbyć się za pomocą jednej z trzech ścieżek.

Karma marga - droga uczynków polega na przestrzeganiu

rytualnych obrzędów i nakazów wynikających z dzati i asramy.

Dzniana marga - droga poznania polega na poznaniu

rzeczywistości. Bhakti marga - droga oddania się umiłowanemu

bóstwu to pełne poświecenie się wybranemu bogu.
Wyznawcy hinduizmu rzadko uczestniczą w zbiorowych

modłach. Oddają cześć bogom w domowym zaciszu. Nie mają

dni postu. Praktykują za to ahimsę, czyli cześć oddawaną życiu i

nie stosowanie przemocy. Poprzez swoją różnorodność

hinduizm nie ma określonych zwyczajów i rytuałów. Bardzo

często przy obrzędach istotnym elementem jest woda z

Gangesu. W kulcie domowym Hindus namaszcza boga,

wypowiadając odpowiednie teksty, dokonuje też innych

czynności kultowych, następnie siada przed ołtarzem i

medytuje.    Nazwa  hinduizm  nie jest indyjskim określeniem

tej religii. Określenie pochodzi od słowa  hindu. Kiedyś

nazywano tak rzekę Indus. Potem to miano nadano

mieszkańcom terenów nad Gangesem.      
Przed naszą erą powstało wiele szkół filozofii hinduskiej. To

najważniejszych należą:   Niaja - szkoła logiki   Waiśeszika -

zajmowała się badaniem fizycznej rzeczywistości   Sankhja -

system oparty na doktrynie głoszącej dualizm ducha i materii. Z

tej szkoły wywodziła się filozofia Jogi, któa chciała wpajać

dyscyplinę moralną.   Purwamiamsa - zajmowała się

interpretacją Wed   Wedanta- podkreślała ważność Upaniszad
Według Hindusów człowiek po swoim ziemskim życiu może

dostać się do jednego z pięciu rajów. W każdym z nich panuje

inny bóg. Hindusi uznają również,że istniej podzielone na wiele

sektorów piekło. W każdym z nich stosuje się wobec

grzeszników inne tortury.     Postacią o której nie sposób nie

wspomnieć mówiąc o hinduizmie jest Mahatma Gandhi. Walczył

on o nieużywanie przemocy w czasie walk o niepodległość Indii.

Propagował ahimsę i odrzucał te fragmenty świętych pism,

które im przeczyły. Chciał zniesienia systemu kastowego i

nietykalności pariasów. Popierał równouprawnienie kobiet.    
ŚWIĘTE KSIĘGI
Pisma hinduizmu można podzielić na: słyszane sruti i pamiętane

smryti. Pierwsze z nich zostały usłyszane przez świętych

mędrców, a sformułowane przez najwyższe bóstwo. Drugie

przekazywano z pokolenia na pokolenie.    Hinduiści wierzą w

nauczanie Wed. Brahman jest osobowy i nieosobowy zarazem.

Przejawia się we wszystkim na ziemi. Wiele dróg wiedzie do

oświecenia.. Cele życia to: prawość, powodzenie, przyjemność i

duchowe wyzwolenie. W społeczeństwie pełni się jedną z

czterech funkcji: uczeń, głowa rodziny, poszukujący i asceta.
Rigweda, najstarsza i najświętsza księga hinduizmu powstałą

między 1500, a 1200 rokiem p.n.e. Jest to zbió 1028 hymnów

ciasno powiązany z historiami o aryjskiej szlachcie i ich

wojownikach. Jest to pierwsza część Wed. Weda, czyli z

sanskryckiego wiedza]. Wedy są podstawą wiary wszystkich

hinduistów.    W ciągu ostatniego tysiąclecia przed Chrystusem

zebrano też inne zbiory świętych pism: Samawedę, Jadżurweę i

Atharwawedę. W tym czasie do Wed dołączano kolejne teksty:

brahmany, aranjaki i upaniszady (zbiory rad od mistyków). To

właśnie te ostanie zawierają informacje o reinkarnacji. Innym

świętym, choć nie zawsze uznawanym tekstem są 

Bhagawadgity . Jest to poetyzowany dialog hinduskiego księcia

z bogiem Kryszną.

BOGOWIE HINDUSCY
Nie tylko bramini sprawują kult bogów. Czynią to samotnie lub

na łonie rodziny zwykli wyznawcy. W domach i świątyniach

umieszcza się kapliczki-ołtarze z wizerunkami symbolami boga.

Boga budzi się o świcie, wynosi się go, myje i przystraja,

maluje, składa się ofiarę. Przed wizerunkiem śpiewa się hymny,

pali kadzidła i recytuje święte teksty. Tylko Kali wymaga

krwawych ofiar: bawołów, kóz, owiec i kogutów.    
Brahma.
Życie tego boga, absolutu odmierza dla hinduistów cykl

kosmicznego czasu świata. Są w nim cztery jugi, czyli okresy:

krita juga- idealny, bez bóstw, hierarchii. Potem kolejne: treta,

dwapara i kali. Je cechuje już degrengolada, upadek moralności.

Sumują się one w okres po którym przychodzi zniszczenie.

Potem cykl zaczyna się od nowa. Tysiąc takich zmian to pół

eonu, czyli pół trwającej tysiąc lat doby Brahmy. Po upływie stu

lat życia Brahmy ogień pochłonie wszystko. Potem żyć będzie w

umyśle Wisznu, by pojawić się znów. Według hinduistów

żyjemy w pierwszych dniach 55 roku Brahmy. W wieku kali

junga, który charakteryzuje upadek religii i etyki.     Hindusi

wierzą w miliony bogów, ale jednocześnie są monoteistami.

Bóstwa uosabiają transcendentalną rzeczywistość. Jedną

rzeczywistość. Najważniejszym bogiem, uosobieniem absolutu

jest Brahma. W hinduskiej trójcy jest Stworzycielem. W skład tej

triady wchodzą również: Wisznu: miłość i Siwa: ostateczny.  

żeby pokazać Wam mnogość bóstw

     
ŚWIĘTA I RYTUAŁY HINDUSKIE   

Obchodzone przez

wyznawców Kryszny święta są różne w różnych regionach. W

celu ustalenia ich terminów używa się kalendarza księżycowego,

w którym występuje 12 miesięcy, konkretne dni uznaje się za

sprzyjające lub też nie zwykłym domowym czynnościom, a

także bóstwom:    Diwali, Dipawali (październik/listopad) to

trwające kilka dni święto świateł, podczas którego pali się

lampki i obdarowuje prezentami. Tradycja wiąże je z bogami

Ramą i Kryszną i boginią Lakszmi.   Makar Sankrati, Pongak,

Lohri (styczeń) Pierwsza z wymienionych nazw oznacza  wejście

w znak koziorożca . świętuje się w ten sposób koniec żniw. W

czasie trwania święta je się słodycze i urządza pokazy

sztucznych ogni.   Iwartari (luty/marzec). święto obchodzone

przez Iwackich hindusów. Składa się ofiarę Sziwie i śpiewa

pieśni na jego cześć.   Holi (marzec): święto związane z

pokonaniem kobiecego demona: Holiki. Ludzie obsypują się

kolorowym proszkiem lub oblewają farbami.   Ramnawami

(kwiecień). W czasie tego święta czci się narodziny Ramy  

Ratha Jatra (czerwiec/lipiec). święto rydwanów. Jedna z

emanacji Kryszny ciągnięta jest w rydwanie przez ulice miasta

Puri. Popularne na Zachodzie, wśród wyznawców Hare Kryszna. 

 Raksza Bandhan (sierpień). święto to ma służyć umocnieniu

więzi rodzinnej. Dziewczynki zawiązują  nitki na nadgarstkach

braci/   Kryszna Dżanmasztami (sierpień/wrzesień).

Upamiętnienie narodzin Kryszny   Onam (sierpień/wrzesień)

święto żniw w Kerali podczas, którego trwają zawody łodzi-węży

  Ganeś Ćartuhi (wrzesień) święto ku czci Ganesy   Nawaratri,

Durga PudĽa (wrzesień/październik)święto Bogini. Jest to

dziewięć nocy tańców ludowych, czczących Amba Matę  

Daśahra (wrzesień/październik). Dziesiąta noc po Nawaratri,

upamiętniająca zwycięstwo Ramy nad Rawaną/
Chłopcy którzy przyjdą na świat w kaście braminów w wieku

ośmiu/dwunastu lat przechodzą ceremonię świętej nici.

Oficjalnie wprowadza ich ona w stan kapłaństwa.  Spożywanie

ryżu  to uroczystość, kiedy dziecko zjada pierwszy stały posiłek.

Zawierane po zachodzie słońca małżeństwa najczęściej są

kontraktami pomiędzy rodzinami młodych. Nukhagni to rytuał

kremacji zmarłego. Okres żałoby i ceremonia pogrzebowa zależy

między innymi od tego, do jakiej kasty należał zmarły, do

jakiego z hinduskich pomniejszych wyznań...   Coroczne

pielgrzymki na brzeg Gangesu sprowadzają miliony Hindusów

do świętego miasta Benares. Jest ono jednym z najważniejszych

miejsc w religii hinduistycznej. Ablucje w Gangesie mają

przynieść oczyszczenie z grzechów. Natomiast jedyna świątynia

Brahmy w Indiach znajduje się w innym świętym mieście -

Puszkar.
-------------------------------------
 
Adibuddha - panświata, twóca wszystkiego, mąż

Pradżńaparamity   Aditi - bogini, matka bogów, uosobienie

wolności, zwycięstwa nad złem, Nieskończoność Aditjowie -

walczą przeciw złu i nagradzają za dobro, reprezentują boskie

światło   Agni - bóg ognia, słońca, pioruna, opiekun zaślubin  

Amitabha - bóg długowieczności i rajskiego życia, władca

zachodu   Ananta - wielogłowy wąż Wisznu   Apah - dają

wiernym zdrowie, nieśmiertelność i bogactwo, oczyszczają z

grzechów, towarzyszą Pardżanji   Apam Napat - reprezentuje

ogień powstały z wody zgromadzonej w chmurze   Apas -

boginie, personifikujące wody kosmiczne Apsarasy - nimfy,

mieszkanki raju Indry   Aranjani - bogini lasów i matka dzikich

bestii   Arjaman - bóg umów i małżeństwa   Asura - olbrzymi

demon wrogi bogom   Aświowie - bliźnięta, lekarze bogów i

ludzi, bracia Uszas Awalokiteśwara - bóg miłosierdzia i litości o

kilku twarzach, pomaga rozbitkom i ofiarom rozbójników i

dzikich bestii   Bagala - kobieta z głową żurawia, włada

morderstwami, truciznami i magią   Bali - król podziemi   Bel -

bóg złodziei Bhaga - bóstwo szczęścia i bogactwa   Bhajrawi –

bogini śmierci, nosi girlandę z ludzkich głów   Bhuwaneśwari -

bogini wiedzy   Brahma - bóg stwóca, jeden z najpotężniejszych

bogów, czterogłowy i czteroręki, zasada stwarzania we

wszechświecie. Wchodzi w skład Triady. Byt najwyższy, który

przenika cały wszechświat, reprezentowany przez zgłoskę

OM/AUM. Utożsamia się go z Atmanem.   Bryhaspati -

uosobienie mocy kapłańskiej, wynalazca mowy, miał siedem ust,

sto skrzydeł, rogi i niebieskie plecy.
Budda - Założyciel Buddyzmu. Według hinduistów wcielenie

Wisznu.
Czamunda – bogini śmierci, zabija krzykiem, ma cztery ręce  

Czandramas - bóstwo lunarne, bóg roślin i morza  

Czhinnamasta - ucieleśnienie siły ofiary, stoi naga i trzyma nóż i

ściętą głowę   Czitragupta - sekretarz państwa zmarłych   

Dewas - bogowie pierwszych Ariów,  istoty jaśniejące   

Dhanawantari - lekarz bogów   Dhatar - boski stwórca nieba,

ziemi, słońca, księżyca, przestrzeni powietrznej i światła  

Dhumawati - bogini ubóstwa   Djaus - bóstwo nieba, mąż

Ziemi, opiekun ojców   Durga -żona/ siakti Sziwy. Utożsamia się

ją z Kali.   

Gaja - demon, wróg Sziwy  

Gandharwowie -

niebiańscy strażnicy somy i muzykanci bogów   Ganeśa - syn

Sziwy i Parwati, bóg mądrości, witalności i przedsiębiorczości,

Pan Przeszkód, bóg powodzenia, przedstawiany jako

czteroletnie dziecko z łbem słonia  

Garuda - wierzchowiec

Wisznu, ma postać człowieka ze skrzydłami i ptasią głową  

Gauri- bogini płodności  

Hanuman - bóg małp  

Helba - bóstwo

złodziejstwa i złodziei  

Himalaja- królestwo śniegu, ojciec Parwati  

Himawant - bóg gór   Hiramjaksza - demon pokonany

przez Warachę - Wisznu   Hiranjakasipu - demon pokonany

przez Narasimhę - Wisznu   Ila - bogini modlitwy i ofiary  

Indra - bóg burzy i wojowników, przywódca bogów, pogromca

demonów  

Iśana - strzeże północno - wschodniej strony świata, ma trzy oczy  

Jakszowie - bóstwa zamieszkujące drzewa, gaje, patronujące płodności, roślinom i wodzie  

Jama – władca świata podziemnego, bóg śmierci i sędzia podziemnego

świata  

Kala - bóg upływającego czasu  

Kalaka -żeński demon 

 Kali - wieloręka czarna żona Sziwy, krwiożercza bogini.

Przedstawiana z wywieszonym językiem.  

Kama - bóg miłości,

mąż Rati   Kamala - ucieleśnienie ludzkich pragnień   Kamalak -

demon, należało do niego złote miasto   Kanon - bogini

miłosierdzia i współczucia, ma 40 rąk i jedenaście twarzy  

Kansa - demon, wróg Kriszny   Kartawirja - król Haikajów, miał

1000 rąk, pokonany przez Parasiuramę   Karttikeja - bóg

ascezy, płodności i wojny, syn ¦iwy i Parwati, miał sześć głów i

dwanaście ramion   Kinnarowie - półludzie - półkonie, umilają

czas bogom   Kryszna- ósme wcielenie Wisznu   Kszetrasja -

Pati bóstwo urodzaju i rozkoszy   Kubera - bóg pomyślności,

bogactwa i skarbów, przywódca Jakszów   Kumara - bóg wojny 

 Lakszmi - bogini piękności, dobrobytu i szczęścia, czteroręka

żona Wisznu   Mahi - bogini o cechach agrarnych   Mahisza -

demon w postaci bawołu, pokonany przez Durgę   Maja - bogini

ułudy, główny architekt demonów   Majtreja - Budda, który ma

nadejść w przyszłości, obecnie czeka w niebie   Makara - potwór

wodny, skrzyżowanie krokodyla, ryby i delfina   Manasa - bogini

węży, cóka Sziwy   Manu - praojciec ludzkości, ocalony z

potopu przez wielką rybę   Mańdżuśri - bóg wiedzy, mądrości i

medytacji   Marutowie - bogowie burzy, dzieci Rudry i Pryśni  

Matali - wonnica Ramy, wojownik bitew powietrznych   Matangi

- bogini władzy   Matariśwan - bóg błyskawica   Mitra - bóg

rolników, przyjaźni, światła i prawa   Nagowie - bóstwa

płodności i strażnicy skarbów, o wyglądzie półczłowieka-

półwęża   Nandin - biały byk, wierzchowiec Sziwy, wyraża siłę i

płodność   Nataradża-Sziwa - tańczący w kręgu płomieni   

Nirryti - uosobienie zła, władczyni demonów   Pardżanja - bóg

opadów   Parwati - bogini, córka Himawant,żona Sziwy  

Pradżapati - władca wszystkiego, Pan świata, ojciec bogów,

stwócaśmierci   Pretowie - duchy kalek lub zmarłych dzieci  

Prythiwi - opiekunka zmarłych i dzieci   Pulama - żeński demon 

 Puszan - bóg płodności, stad i wędrowców   Purusza -

kosmiczny człowiek, z jego ciała powstały cztery kasty   Rahu -

demon, jego głowa zasłania czasami słońce lub księżyc   Raka -

bogini urodzaju   Rakszasa - demon   Rakszowie - przeciwnicy

bogów i ludzi, znają magię   Rama - siódme wcielenie boga

Wisznu, jego dzieje zostały    Rambha - pierwsza apsara   Ratri

- bogini nocy, chroni przed wilkami i rozbójnikami   Rawana -

demon, wróg Ramy, miał 10 głów i 20 rąk   Rbhusowie -

skonstruowali latający wóz dla Aświnów   Rudra bóg - burzy i

dzikiej natury   Saraswati - bogini wód, opiekunka muzyki,

poezji, mowy i wiedzy,żona Brahmy   Sawitar - bóstwo solarne,

obdarza bogów nieśmiertelnością   Sita - bóstwo agrarne  

Soma - bóstwo lunarne reprezentujące święty napój ofiarny,

narkotyczny eliksir życia   Surja - bóstwo solarne   Szaszthi-

bogini opiekująca się dziećmi i matkami w czasie porodu  

Szodaśi - bogini piękna i doskonałości   ¦iwa - władca bogów,

niszczyciel i odnowiciel z cechami fallicznymi, mąż Parwati bóg

płodności, śmierci i zniszczenia   Suri - bogini płodności,

kupców i rolników   Surisukta - bogini bogactwa i urodzaju  

Tami - bogini rzeki Jamuny, córka Surji   Tara - bogini

zniszczenia i odrodzenia   Tarakak - demon, należało do niego

srebne miasto   Trita Aptja - lekarz przygotowujący bogom

napój   Twasztar - boski kowal i malarz, wykuł dla Indry piorun 

 Ugrasena - matka demona Kansy   Uszas - bogini zorzy

porannej, siostra Ratri   Wadżrapani - walczy ze złem i pomaga

w nawracaniu   Waju - bóg wiatru   Waruna - bóg wody i nieba,

każe grzeszników   Wetalowie - wampiry pijące ludzką krew  

Widjumalin - demon, miał we władaniu miasto z żelaza   Wisznu

- czterorękie bóstwo solarne, twórca bogów, zachowujący życie 

  Wiśwamarman - boski złotnik, miał cztery twarze i skrzydła  

Writra - olbrzymi demon suszy, syn Twaszriego   Yma - wyłonił

się z wody i przekazał ludziom wiedzę. 

---------------